هم قد گلوله توپ بود.
گفتن : چه جوری اومدی اینجا؟
گفت : با التماس!
گفتن : چه جوری گلوله رو بلند می‌کنی میاری؟
گفت : با التماس!
به شوخی گفتن : می‌دونی آدم چه جوری شهید میشه؟
لبخندی زد و گفت: با التماس!
وقتی تکه های بدنش رو که جمع می‌کردن فهمیدن چقدر التماس کرده.
یاد و خاطره شهید بزرگوار مرحمت بالا زاده گرامی باد...
به مادر قول داده بود بر می گردد
چشم مادر که به استخوان های بی جمجمه افتاد لبخند تلخی زد و گفت :
بچه ام سرش می رفت قولش نمی رفت...
پرستار به صورت رنگ پریده و لب های ترک خورده حاج احمد نگاه کرد و بعد به پاهای زخمی اش.
گفت: «برادر اجازه بدید داروی بی هوشی تزریق کنم. این طوری کمتر درد می کشید.»
حاجی هم ناله ای کرد و گفت:
« نه بی هوش ام نکن! دارو هاتو بذار برای اونایی که زخم های عمیق تری دارن»
یاد و خاطره جاوید الأثر حاج احمد متوسلیان زنده باد...
